بسکتبال دسته دو زنان کاپ آسیا تمام شد و تیم اندونزی به دسته یک راه یافت.
تیم ملی بسکتبال با وجود تدارکات بی‌نظیر به نسبت دورهی قبل از صعود بازماند. ایران ابتدا مالزی و مغولستان را در گروه خود برد و به اندونزی باخت. در مرحله بعد مقابل قزاقستان به برتری رسید و با شکست اردن راهی دیدار پایانی شد که باز هم به اندونزی باخت و از صعود به سطح A آسیا بازماند.
تیم ایران از سه ماه قبل مربی یونانی استخدام کرده بود و برای نخستین بار در دو اردوی تدارکاتی حضور یافت. تیم ۲۰۲۱ که برای نخستین بار در سطح B بازی کرد، به دور از این شاخص‌های آمادگی بود. از طرفی ۸ بازیکن از تیم ۲۰۲۱ در تیم ۲۰۲۳ بودند که علاوه بر تجربه‌ی بیشتر، ضریب احتمال صعود تیم ملی را بیشتر می‌کردند.
سطح B بسکتبال زنان آسیا را ایران، اندونزی، مالزی، تایلند، مغولستان، سریلانکا، قزاقستان و اردن به میزبانی تایلند برگزار کردند تا یک تیم را به دسته یک معرفی کنند.
در غیاب هند، تیم سقوط کننده از سطح A که در این دوره شرکت نکرد و سوریه که دو سال پیش دو بار به تیم باختیم، شانس بالایی برای راهیابی به دسته یک داشت.
ایران به نسبت تیم ۲۰۲۱، ابتدا در اردن حضور یافت و چهار بازی تدارکاتی انجام داد و سپس در ویلیام جونز چین تایپه به میدان رفت. این بازی‌ها کیفیت تیم ملی را به نمایش گذاشت و سطح بازیکنان را بالاتر برد که دورهی قبل چنین نبود.
بازی‌های تدارکاتی و حضور در تورنمنت‌ها باید در طول سال تنظیم شود و تعداد بازی‌های خارجی تیمهای زنان باید افرایش یابد حال آنکه تدارکات امسال نیز کم نظیر بود. به این بازی‌ها، استخدام سرمربی خارجی را هم باید اضافه کرد که برای نخستین بار در تاریخ بسکتبال ایران صورت گرفت.
در روزهای گذشته مثل همیشه تحلیل نتایج بانوان بسکتبال تحت تأثیر فضای بسته اجتماعی قرار گرفت و با اشاره به محدودیت‌های اجتماعی بانوان و کمبود امکانات در تمامی زمینه‌ها من‌جمله ورزش، پیروزی‌های تیم ملی؛ درخشان‌تر از حد تصور توصیف شد که تا یک جایی مقبول است اما فراتر از آن؛ فضای هیجانی و غش و ضعف بسیار برای دختران بسکتبالیست بود که تحلیل جامع بازی‌های سطح B، اشتباه‌ها، در زمینه‌ی بکارگیری افراد (فدراسیون جواد داوری از این اشتباه‌ها زیاد دارد) و شناخت کمی و کیفیت حریفان این دوره را به بی‌راهه می‌برد.
می‌خواهند حریفانی را که با ما بازی کردند بزرگ نشان بدهند تیم ملی ما را کوچک می‌کنند.
بدون اشاره به فضای بسته‌ی اجتماعی که همه‌ی ما از آن آگاهیم و بخواهیم این مسایل و معضلات اجتماعی را دخیل کنیم – تأثیرات آن هم به جای خود – چنانچه بخواهیم فقط روی بازی دختران متمرکز شویم با توجه به امکانات و تدارکات سه ماه گذشته برای این تیم، هر نتیجه‌ای به غیر از صعود، بدترین نتیجه برای تیم ملی است.
فراموش نکنیم نصف بیشتر اعضای این تیم طی ۷ سال بعد از مجوز فیبا مبنی بر منع پوشش سر، در تورنمنت‌های مختلف رسمی و غیر رسمی، بسکتبال و ۳× ۳ بازی کردند. حتی تعدادی از رده‌های سنی به تیم ملی رسیدند و در راه صعود تجربه کافی داشتند.
علاوه بر این شاخص‌ها، لیگ برتر بانوان در سال‌های اخیر با وضعیت مالی بهتر از قبل، حضور بازیکنان خارجی و علاقه‌مندی و پیگیری باشگاهها برگزار شد که نویددهنده‌ی صعود بود اما چنین نشد.
تیم ملی دو بار به اندونزی باخت که بازی صعود با یک امتیاز به سود حریف تمام شد تا بیشتر حسرت بخوریم و آه بکشیم و بگوییم؛
حیف.
تیم ملی بانوان ۲۰۲۳ پایان نسل دسته‌ای از بازیکنان را اعلام کرد اما با توجه به سن و سال تعدادی دیگر، همچنان باید به حضور چهره‌های شاخصی با سنین مناسب در دوره‌های آتی امیدوار بود. از جمله بازیکن ۱۸ ساله‌ی این تیم که به رشد خوب خود بعد از درخشش در نوجوانان آسیا در دو بازی کاپ آسیا که بازی کرد، ادامه داد. بازیکنان مستعد دیگری در رده‌های سنی داریم که بزودی مسیر تیم ملی را خواهند پیمود اما کاشکی این مسیر با صعود تیم ملی بانوان به دسته یک میسر می‌شد. هر چند توجه به ورزش زنان – بسکتبال – آنقدرها نیست که آن را وابسته به نتایج خوب بدانیم چون نتایج خوب هم داشتیم اما کلیت نگاه به ورزش زنان تغییری نکرد و همچون سایر پدیده‌های اجتماعی، عقب مانده و بدون توجه ماند.
