سایت خانه بسکتبال ایران؛ آمریکا، چین، ژاپن، بریتانیا، روسیه، استرالیا، هلند، فرانسه، آلمان و ایتالیا 10 کشور برتر جهان در جایگاه المپیک 2020 قرار گرفتند.
پشت سر این کشورها، می‌رسیم به کانادا و برزیل و ….
حضور کشورهای جهان در المپیک بر پایه‌ی سنت‌ها، ارزش‌ها و آرزوها و علایق فردی و ملی استوار است. سایه‌ی سیاست را هم هرگز نمی‌توان در رویدادهای ورزشی در نظر نگرفت که منظور بحث ما نیست. همینطور برخی مباحث ایدئولوژی را.
اما آنچه بیشتر نظرم را در مورد جایگاه 10 کشور دنیا در المپیک جلب می‌کند، اهمیت ورزش مدارس و باشگاهها برای سرعت بخشیدن به یادگیری و پرورش استعدادهاست. به طور مثال در ورزش آمریکا، اهمیت به ورزش مدارس در اولویت قرار می‌گیرد و سبب سرعت بخشیدن به یادگیری استعدادها می‌شود.
قبل از فروپاشی شوروی، استعدادیابی در کشورهای نظام سوسیالیستی با انگیزه‌های سیاسی و تبلیغ ایدئولوژی سرخ صورت می‌گرفت. بین دهه‌های 1960 تا 1980 شاهد اوجگیری این روش بودیم که تبعات زیادی برای ورزشکاران با آسیب‌هایی ناشی از دوپینگ سازمان یافته داشت.
از 1980 به بعد، اروپایی‌ها و آمریکا، روش‌های استعدادیابی «آرامتر اما علمی‌تر» را در پیش گرفتند.
آزمون‌های اولیه: سنین 8 – 7 ساله.
استعدادیابی ویژه: 12 – 10 ساله.
عالی‌ترین سطح عملکرد: 25 – 20 ساله. علاوه بر این‌ها زیرساخت‌های ورزشی و اهمیت بالای ورزش در ساختار جامعه، جای بررسی دارد که آمریکا از هر حیث مدل توانمند و خوبی است. یا در خصوص ورزش بریتانیا که رشد عوامل اقتصادی را در رأس برنامه‌های توسعه یافتگی ورزش قرار داد و با برنامه‌های کلان اقتصادی در ورزش، جزو کشورهای مدال‌آور در سطح دنیاست.
ورزش دنیا به سطحی از شناخت و آگاهی از مدال‌آوری در المپیک و میدان‌های جهانی رسیده است که عوامل متعدد تأثیرگذار را با رعایت سلسله مراتبی در کنار هم ممزوج می‌کند. دوره‌هایی مشخص با توجه به ساختار ورزش در جامعه، خانواده، مدارس و باشگاهها، که سال‌های «نمونه‌گیری»، «تخصصی» و «سرمایه‌گذاری» (مرحله‌ی نخبگی ورزشکار) را حیف و میل نمی‌کند.
